فهم حقیقت من و ما را بهانه ام

خوابیده است هر دو جهان در فسانه ام

چون بوی غنچه ای که فتد در نقاب رنگ

خون می خورد به پردهٔ حسرت ترانه ام

پاک است نامهٔ سحر ازگرد انتطار

قاصد اگر درنگ کند من روانه ام

بر دوش آه محمل دل بسته است شوق

چون سبحه می دود به سر ریشه دانه ام

زبن بزم غیر شمع کسی را نسوختند

دنیاست آتشی که منش در میانه ام

چندی تپید شعلهٔ امید و داغ شد

چون شمع بال سوخته بود آشیانه ام

عجزم چو سایه بر در دیر و حرم نشاند

یک جبههٔ نیاز و هزار آستانه ام

آشفته نیست طرهٔ وضع تحیرم

یارب به جنبش مژه مپسند شانه ام

در موج حیرتی چو گهر غوطه خورده ام

محو است امتیاز کران و میانه ام

عنقا به بی نشانی من می خورد قسم

نامی به عالم نشنیدن فسانه ام

لبریزم آنقدر ز تمنای جلوه ای

کز شرم گر عرق کنم آیینه خانه ام

تا پر فشانده ام قفس و آشیان گم است

بیدل چو بوی گل به کمین بهانه ام